Vandaag eens iets anders dan geklets over het geslacht beïnvloeden, wat je wel of niet moet doen voor een zoon of dochter en hoe je kunt zien of je zwanger bent van een jongen of meisje. Dit keer een blog van een lieve klant van Gender Balance! Ik kon het niet droog houden hoor. Dit mensen, hierom ben ik gestart met coaching, om mensen hoop te geven en dromen uit te laten komen!
beeld: pixabay. Niet de moeder uit het verhaal.
Zolang ik mij kan herinneren droom ik van een dochter. Niet eens zo zeer omdat ik dan alles roze kan kopen en met haar kan paardrijden, of haar haren kan vlechten. Maar meer omdat ik zelf een moeder-dochterband heb gemist in mijn leven. Ik wilde heel graag ervaren hoe het zou zijn, om een hechte, moeder-dochterband op te bouwen. En al die dingen samen te doen, die ik graag had gewild. Maar nooit heb gekund doordat mijn moeder psychisch ziek was en op jonge leeftijd haar leven actief heeft beëindigd.
Toen ik zwanger was van mijn oudste zoon was ik in alle veronderstelling dat ik een dochter zou krijgen. Echter, het voelde niet kloppend. Ik kon geen meisjesnaam verzinnen en wel een jongensnaam. Een nacht voor de echo droomde ik over een jongen. En ik was dan ook niet verbaasd dat een dag later op de echo een jongetje werd gezien. Niet verbaasd, maar wel licht verdrietig. Niet vanwege het jongetje in mijn buik, maar omdat ik rouwde om een dochter waarvan ik dacht dat die er nooit zou komen.
De tijd verstreek, mijn ex-partner en ik gingen uit elkaar. Doordat ik een heftige zwangerschap heb en de relatie eveneens heftig was, wilde ik nooit meer een kind. Totdat ik mijn huidige man tegenkwam, hij was anders. Zorgzaam, liefdevol voor mij en eveneens voor mijn zoontje. Ik durfde een zwangerschap niet aan, maar dit kindje dacht daar anders over. Ondanks de nuvaring behoorden wij tot dat kleine percentage wat zwanger werd. Weer droomde ik van een meisje en bedacht ik mezelf hoe het zou zijn als ik een zusje kreeg voor mijn oudste. Maar weer voelde het ergens niet kloppend. De dag van de echo kregen we een jongetje te zien. Dit keer rouwde ik nogmaals. Niet omdat ik niet intens gelukkig was met een broertje voor mijn oudste. Maar omdat ik dacht nooit meer een dochter te zullen krijgen.
De zwangerschap liep richting het einde, en toch bleef er iets knagen. Ik had niet eerder gedacht aan een derde, maar ik vroeg mezelf telkens af. Wat kan ik doen om een meisje te krijgen? Na lang Googlen en met een omweg via een forum kwam ik terecht bij Leonie van Gender Balance. Ik hield haar gegevens in mijn achterhoofd en besloot dat ik hier na de geboorte eens over ging nadenken. Onze zoon werd geboren en na een klein jaartje besloot ik de gegevens van Leonie eens op te duiken. Vrijwel direct kwam ik in contact met een lieve, warme en spontane vrouw met veel (sarcastische) humor die ik enorm kon waarderen. Zij begreep mijn gevoel direct. Dat ik zo veel van mijn zoons hield, maar dat ik zo ook graag een dochter wilde.
We bespraken alles samen, en een dag later tekende ik het contract met Gender Balance. Het voelde als een rollercoaster waarin ik stapte, maar niet wist wat de uitkomst zou zijn. Echter, ik had maar een kans en maar een mogelijkheid. En als ik niet alles geprobeerd zou hebben wat in onze mogelijkheden lag, dan zou ik mezelf dat niet vergeven. Wel zou ik mezelf erbij kunnen neerleggen dat het wellicht niet gelukt zou zijn, dan wist ik dat ik er tenminste alles voor had gedaan.
De eerste drie maanden volgde ik het dieet. Volgens aanvang was ik absoluut een “jongensmoeder” en had ik ook diens leefstijl. De eerste weken vond ik het lastig te bedenken hoe ik mijn nieuwe “meisjesleefstijl” moest inpassen in mijn leven. Maar al snel lukte het en ging het als vanzelf. Met tijden was het lastig, maar ik hield mijn doel voor ogen. Een dochter. Ik bedacht mezelf daar telkens bij, wat zijn enkele maanden dieet voor een leven lang liefde van een dochter?
Na drie maanden mochten we eindelijk proberen zwanger te raken. De eerste maand, niks. Lichtelijk teleurgesteld, maar wetende dat het wellicht beter was. De tweede maand, weer niks. Ongeduldig als ik ben vond ik het nu wel lang duren.
De derde maand bleek ik zwanger. Enorm blij! Maar toen kwam de twijfel om de hoek. Had ik het wel goed genoeg gedaan? Had ik alle adviezen wel goed genoeg opgevolgd? Had ik meer kunnen doen? Zou het dit keer wel een meisje zijn? Na acht weken werd onze droom ruw verstoord. We verloren onze tweeling. Hoe pijnlijk, en hard die realiteit ook was. Hierdoor raakte ik nog gemotiveerder om alle adviezen goed op te volgen. Ik wilde zo snel mogelijk weer zwanger worden. In de hoop dat we een kindje verwekten en dat alles goed zou mogen gaan. Twee maanden later had ik weer een positieve test in mijn handen. Alles wisselde zichzelf af; angst, blijdschap, opwinding, verdriet, nog meer angst. Wat zou er deze keer gebeuren?
Elke echo, elke controle was een kleine mijlpaal voor ons. Een kloppend hartje, een groeiend kindje, 12-weken dé magische grens.. Maar toen? Rond veertien weken lieten we een geslachtsbepaling uitvoeren. De pretecho werd gedaan door een gezellige vrouw van middelbare leeftijd. Ik was enorm zenuwachtig, misselijk van de zenuwen, aan het trillen op de behandeltafel, het gevoel elk moment in huilen te kunnen uitbarsten. De vrouw zette de echokop op mijn buik.
“Kijk hier is het kindje. Och wat leuk, een been en een voetje. Even opmeten hoor.” Mijn man en ik keken haar aan vol ongeloof. Serieus? SERIEUS? Ik kom hier voor een geslachtsbepaling en jij meet het been en de voet? “Jahoor, alles keurig. Zo eens even kijken. Oh! Wacht. Ik zie het al! Zien jullie het ook?” Mijn man en ik knikten. “Jahoor, kijk eens. Jij krijgt een zusje” kraaide ze van plezier tegen mijn middelste zoontje. Tranen sprongen in mijn ogen: “Een meisje? Is het écht een meisje? Is het een meisje? Weet je het zeker?” De vrouw knikte en draaide de echokop weer over mijn buik. “Oh jahoor. Kijk maar van deze kant. Dit is de NUB. En van deze kant, dit zijn haar schaamlippen. En van deze kant. Ja hoor, dit is echt, heel overduidelijk een meisje. Geen twijfel mogelijk.”
“Oh ik ben zo blij! Ik wil niet ondankbaar zijn. Maar ik wilde zo graag een dochter. Dat wilde ik zó graag. Ik had net zoveel van een zoon gehouden. Maar ik wilde haar zo graag.” Mijn beste vriendin die mee was knuffelde me.
“Ach dat weten we toch lieverd. Daar is ze dan. Jullie dochter!”
Enkele maanden later werd onze dochter geboren. Na twee zoons mochten wij een dochter verwelkomen. Zonder Leonie, zonder haar drijvende kracht achter Gender Balance, was het ons nooit gelukt. En hadden we nooit een dochter leren kennen.
We hebben zoveel aan Leonie haar steun, haar enthousiasme, haar kennis en wijsheid gehad. Daarnaast heeft zij ons ook in contact mogen brengen met andere vrouwen die een dochterwens hadden. Die verbinding met gelijkgestemden was een enorme verademing. Wetende dat je niet gek bent, dat mensen je niet walgelijk vinden. Maar dat je een terechte wens hebt, dat die op alle reden gegrond is. En vooral, dat je niet alleen bent. Uit de groep heeft uiteindelijk iedereen die het dieet correct heeft opgevolgd een dochter mogen verwelkomen.
Met heel mijn hart geloof ik in de leefstijladviezen van Leonie en haar methode. Met heel mijn hart zou ik iedereen echt Gender Balance aanraden. Zij kan jouw gezin compleet maken.
Lieve Leonie, ik ben je voor altijd dankbaar. Je bent een prachtig mens, met een passie voor iets unieks. Zonder jou was ons gezin niet compleet geweest en hadden we nooit een dochter gekregen. Onze jongens nooit hun zusje gekend.Woorden kunnen niet uitdrukken hoeveel jij voor ons betekend. Dank je wel, lieve Leonie. Ik hoop dat je nog veel vrouwen en hun partners helpen mag.
Met warme groet,
G