English
Nederlands
GenderBalance
Ik krijg regelmatig de vraag hoe het komt dat ik zoveel weet over het beïnvloeden van het geslacht van je nog te verwekken baby. Ik zal proberen het kort te houden, maar het is nogal een verhaal.
Ruim 9 jaar geleden stond ik ineens met een positieve test in mijn handen. Mijn eerste reactie was paniek en ik heb dan ook vreselijk gehuild. Ik was net 23 geworden, was juist aan mijn laatste studiejaar begonnen, woonde in een kleine studio met de leukste man van de wereld en was net als elke student platzak. En ineens was daar een baby. Omdat ik enkele jaren daarvoor trombosebenen en meerdere longembolieen heb gehad, was mij geadviseerd geen hormonale anticonceptie meer te nemen. Dit zou mijn leven in gevaar kunnen brengen door opnieuw bloedpropjes te vormen in mijn lijf. Heftig nieuws natuurlijk, maar wij vonden het prima om te vrijen met een condoom. En dat deden we dan ook 2 jaar lang zonder enkel probleem. En in the heat of the moment hebben wij dat condoom een keer weg gelaten: en wat ik niet voor mogelijk had gehouden, gezien mijn vele gezondheidsproblemen en het moment van mijn cyclus, gebeurde toch: ik was zwanger. Het was een achtbaan, maar al snel raakte ik gehecht aan dat kleine frummeltje dat in mijn buik woonde. Vanwege mijn medische indicatie, kreeg ik om de twee weken een echo. Alles zag er prima uit en ik ging steeds meer op de roze wolk zitten. Toch zat iets mij niet lekker. Een klein stemmetje in mijn achterhoofd dat zeer negatief was en er geen vertrouwen in had. Maar bij elke goede echo drukte ik dat stemmetje weg. Ons kindje groeide goed, lag altijd lekker te spartelen en ik was inmiddels die gevreesde 12 weken gepasseerd. We keken met beide families en vrienden ontzettend uit naar onze kleine verrassing. En toen was daar de dag die mijn leven voor altijd in tweeën zou splitsen.
Bij de zoveelste routine echo sprak de gyn in opleiding ineens de woorden die mij tot de dag van vandaag in tranen brengen. 'Er zit geen schedeltje, het kindje is niet levensvatbaar.' Het was alsof ik uit mijn lichaam viel, dwars door de onderzoekstafel heen en vervolgens elke afdeling van het ziekenhuis door klapte. Er kwam geen einde aan. Ik heb geschreeuwd, zo'n lelijke oerschreeuw die vanuit je tenen komt. Wat een verdriet, zoveel wanhoop. Het deed alles wat ik tot dan toe had meegemaakt en nog zou meemaken, in het niet vallen. Niets deed er nog toe. Ons kindje, ons dochtertje, ons cadeautje, ze zou sterven. En de keus was aan ons of we haar nu zouden laten gaan of dat ik de zwangerschap uit zou dragen. Ze zou 9 maanden lang in mijn buik groeien, mijn lijf zou haar in leven houden. Maar zodra ze geboren zou worden, zou ze binnen enkele dagen sterven. Dat konden we niet aan. Het laatste dat wij wilden is haar laten lijden. Dus lieten we haar gaan.
De grootste vorm van liefde is loslaten'. Maar vanaf dat moment was mijn leven geruïneerd. Van mij hoefde het niet meer. Het enige dat mij op de been hield, was de droom om ooit nog een kindje te mogen krijgen. Een kindje waar ik voor mocht zorgen, zodat ik geen onzichtbare moeder meer zou zijn.
4 maanden later was het zover. Er was een broertje of zusje onderweg voor onze kleine meid. Dit keer weer tranen. Tranen van angst, van ongeloof, ik was zo getraumatiseerd dat ik er geen geloof in had dat dit kindje wel zou blijven leven. Een zware zwangerschap volgde. Naast de angst om ons kindje te verliezen, waren er veel lichamelijke complicaties. Ik heb uiteindelijk ruim een jaar in de rolstoel gezeten, denkende dat ik heftige bekkeninstabiliteit had. Later bleek dit een progressieve ziekte, die mijn leven nog altijd beïnvloed. Maar op een mooie dag, precies 13 maanden nadat we het afschuwelijke nieuws kregen van de arts dat onze kleine meid zou sterven, werd er een klein jongetje op mijn borst gelegd. Ik kan niet beschrijven hoeveel licht en liefde dit kleine mensje in ons leven heeft gebracht. Hij was en is perfect! Ook nadat bleek dat hij geboren was met een aangeboren afwijking die enkel jongens treft. Ook toen hij knalgeel en doodziek in de couveuse lag te vechten. Ook toen bleek dat hij een autisme spectrum stoornis had. Hij is precies goed zoals hij is en hij is het kind dat van ons zichtbare ouders maakte. Onze zoon, ons grote wonder en de liefde van ons leven!
In de jaren die volgden, genoten we volop van onze zoon en werkte ik hard aan mijn verdriet om onze dochter. Rouwen is hard werk. En al snel kriebelde het weer voor een kindje. Natuurlijk is gezondheid het belangrijkste, als iemand dit belang weet, ben ik het wel. Maar ik miste mijn meisje zo en wilde zo graag ervaren hoe het is om een zusje van haar te krijgen. Om haar te mogen zien opgroeien. Zou ze dezelfde blonde krulletjes hebben als haar broer? Dezelfde lange benen als haar zus? Hetzelfde kleine neusje en diezelfde bolle wangen? Het verlangen was zo sterk, dat ik besloot op te zoeken wat ik kon doen om het geslacht te beïnvloeden. Ik vond de Shettles methode (hier schreef ik eerder een blog over, lees deze hier) en probeerde dit uit. We besloten 2 a 3 dagen voor mijn verwachte ovulatie te vrijen. Acht maanden gingen voorbij en er gebeurde niets. Mijn wens voor een dochter, sloeg om in een allesoverheersende wens voor een baby. Ik wilde mijn zoon zo graag een broertje of zusje geven en ik wachtte al zo lang (er zit ruim 3,5 jaar tussen de kinderen) dat we het hele idee van timing aan de kant gooiden. Die maand raakte ik weer zwanger. Dit keer was ik een stuk minder angstig. Het voelde goed tijdens de zwangerschap, ik voelde een sterke energie en kracht van het kindje uit komen. En hoewel het lichamelijk weer heel slecht ging, groeide ons kindje goed.
Met 16 weken gingen we weer naar het ziekenhuis voor een echo. Deze kreeg ik nog steeds om de 2 weken. Daar kregen we te horen dat ons kindje er gezond uitzag! Een groot geluk! En ook dat we weer een zoontje verwachten. Hoewel ik dankbaar was dat we een gezonde zoon kregen, was ik toch echt diep verdrietig dat we geen meisje kregen. Dit zijn echt twee aparte gevoelens, daarom is het ook zo oneerlijk wanneer iemand insinueert dat ik minder van een zoon zou houden dan van een dochter. Deze mensen zouden mijn zoon eens moeten zijn. Perfectie! Het was liefde op het eerste gezicht. Er kwamen nog net geen engeltjes met een harp, zingend van een regenboog afgegleden. Wat ben ik blij dat ik toen nog geen idee had van hoe je echt het geslacht kunt beïnvloeden. Anders was onze tweede zoon er niet geweest en die gedachte is vreselijk. Onze zoons zijn precies de kinderen geweest die wij zo nodig hadden, waar wij zo naar verlangden. Ik ben een rijk mens!
Maar ook een rijk mens kan meer willen. Ook een rijk en gelukkig mens heeft dromen. En ik wilde nog steeds graag een dochter ervaren. Dus ging ik spitten op internet. Ik vond artikelen die verwezen naar onderzoeken. Onderzoeken die degelijk waren uitgevoerd en die bij mij klopten! En onderzoeken die op geen enkel feit gebaseerd waren en zo de prullenbak in konden. Ik vond het zo intrigerend, dat ik om mij heen begon te vragen. Mijn moeder heeft 4 dochters gekregen, klopt dit en dat bij jou ook? Het klopte! Ik ging steeds meer mensen aan de tand voelen en keer op keer was ik verbaasd dat het grotendeels correct was. Vrouwen met bepaalde leefstijlen, hadden ook meer kans op een bepaald geslacht. Ik besloot een vragenlijst op te stellen om de theorie te staven. Die vragenlijst hebben velen van jullie al gezien. Naar aanleiding van die vragenlijst kwam naar voren dat ik in 83% van de gevallen een correcte voorspelling kon doen. Bij de overige 17% snap ik nu in veruit de meeste gevallen ook waar mijn voorspelling 'mis' is gegaan. Daarna ging ik de theorie uitwerken. Ik voegde verschillende hypotheses samen en maakte er een eigen theorie van. Enkel de beste resultaten mochten tellen. En ook enkel de gezondste manieren besloot ik in mijn theorie op te nemen. Ik ging er helemaal in op en heb de afgelopen 5 jaar dag in dag uit, elk moment gepakt om onderzoek te doen, mensen te bestoken met vragen en te schrijven. Steeds vaker kreeg ik de vraag of ik dan ook wist hoe je het geslacht moet beïnvloeden. Dat weet ik zeker!
Langzamerhand kreeg ik het steeds drukker met vrouwen helpen hun leefstijl aan te passen. Inmiddels zijn er tientallen vrouwen zwanger geraakt van het geslacht waar zij van droomden, met mijn hulp. Vandaag de dag zijn er tientallen vrouwen bezig om hun leefstijl te veranderen in de hoop specifiek een zoon of een dochter te verwekken.
Droom jij ook van een zoon of juist van een dochter? Kom dan met ons meepraten op het forum! Iedereen is welkom, zolang we elkaar respecteren, begeleiden en steunen. Hoop je dat ik jou kan helpen om je droom uit te laten komen? Neem dan contact met mij op. Ik help je graag!
Om ervoor te zorgen dat GenderBalance een veilige omgeving is, zullen alle reacties eerst gescreend worden. De reacties die goedgekeurd worden, zullen worden geplaatst.
Afgezien van ons eerste kindje, hebben wij helaas nog geen dochter mogen krijgen. Op het moment laat mijn gezondheid dit niet toe. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat wij op een dag nog een kindje mogen verwelkomen in ons gezin :)
Er staat niet in dit bijzondere verhaal, of je zelf ook een dochter hebt mogen krijgen?